-
ტრავმების 90%-ზე მეტი მოდის ბავშვობის პერიოდში. დანარჩენი რაც ჩვენ გვემართება და რაც ხდება ჩვენ ცხოვრებაში, შეიძლება იმას ისეთი გავლენა არ ჰქონდეს, როგორც ბავშვობაში მომხდარ ამბებს
-
ჩვენ გვაქვს ჩვენი მეხსიერება, მაგრამ სხეულსაც აქვს თავისი მეხსიერება. შესაბამისად, ჩვენი სხეული გვისიგნალებს, რაღაც დროს გვაძლევს სიგნალს, მინიშნებას.
ხშირ შემთხვევაში ტრავმები დაავადებად გვევლინება. იმას, რასაც ფსიქიკა ვერ გადაამუშავებს, იმ ემოციებს, რომლის უტილიზაციასაც ადამიანი ვერ მოახერხებს, შინაარსებს, რომლებსაც ადამიანი სახელს ვერ დაარქმევს, - გაიტყორცნება სხეულში და სხვადასხვა სიმპტომების და დაავადებების სახით მოვა
-
როგორ უნდა ისწავლოს ბავშვმა "მადლობა" ან "ბოდიში", თუ მშობელი არასდროს არც ბოდიშს უხდის და არც მადლობას?
-
წამოცდენა არის ჩვენი არაცნობიერის ენა,
ისევე, როგორც სიზმარი, სხეულის შეგრძნებები, ნახატი, შემოქმედება, გამოძერწილი და ა.შ
-
ხასიათით, პიროვნული მახასიათებლებით, გამკლავების მექანიზმებით, კონტაქტებით, ჯდომის მანერით, ჭამის მანერით, სიარულით,.. შეიძლება ადამიანი ჰგავდეს ისეთ შორეულ ან ახლო ნათესავს, რომელიც არც არასდროს უნახავს
-
არსებობს გარკვეული მარტოსულობა, ეგზისტენციალური მარტოობა - მარტო ხარ, მარტო იბადები, მარტო გარდაიცვლები, მარტო ხარ, როცა ავად ხარ, მარტო ხარ, როდესაც პასუხი უნდა აგო,.. თუმცა მხარდამჭერები, ოჯახის და ახლობლების სახით ადამიანს ყოველთვის სჭირდება
Wisdom