ჭრილობების ან ტკივილების მოწინააღმდეგისთვის დანახვება არ არის წესი, ლელო ბურთშიც მაგას მასწავლიდა ნათლიაჩემი - ბათუ კევლიშვილი და ესე გავიზარდეთ ჩვენ. მაგრამ, როცა დილის 4 საათზე, ოთხზე დგახარ და შუბლის კუთხით, ლოგინის კუთხეს ეყუდები, იმიტომ, რომ გეჩვენება, რომ აი მაგ მომენტში, მაგ პოზაში, ცოტა უფრო ნაკლებად იტანჯები ტკივიკისგან, აი მანდ არის ეს სიახლოვე სიკვდილთან. პრინციპში არაფერს არ ფიქრობ და მარტო უფლის სახელს იხსენებ, თუ ვთქვათ მორწმუნე ხარ, როგორც მე ვცდილობ ვიყო. და ეს სინათლე, ნუგეში, რაღაც საოცარი შვება, არის ყველაზე დიდი სიხარული. პრინციპში უძლურის დღიურის წერაც მაგიტომ დავიწყე. მივხვდი, რომ ძალიან სასიხარულო ამბავი მაქ ყველასთვის, ვინც, ჯვარი წერია ყველას, მომავალში გახდება ცუდად ან ეხლა არის ცუდად, ღმერთმა ყველას უშველოს. ეს ამბავი არის ასეთი: არ არსებობს ტკივილი, რომლის მერეც არ მოდიოდეს შვება და არ არსებობს უიმედობა, რომლის იქითაც არ იყოს იმედი. და ეს დღიურიც მაგიტომ დავიწყე, რომ კი არ ჩავციკლულიყავი, აი ამ ჩემ დამანგრეველ, დამახეიბრებელ ორ დაავადებაზე, ორივე სასიკვდილო... არამედ რაღაცა ისეთი მეკეთებინა, რაც სხვებსაც გამოადგებოდა.

-ლევან ვასაძე

20:17 არ არსებობს ტკივილი, რომლის მერეც არ მოდიოდეს შვება და არ არსებობს უიმედობა ...

24:09 გარდამოცემაში მონაწილეობა

26:09 უზრდელის განმარტება

28:27 რუსეთი თუ დასავლეთი?

36:42 თავისუფლება რაშია?

42:33 რაც კარგია უნდა გადმოვიღოთ

43:42 მივხვდი, რომ სახლში მოვედი

45:52 "აღმოჩნდა, რომ ლაჩარი ვარ"

51:47 მტერი ერის სხეულისა

55:53 რაც მეტი შვილი გყავს ...

59:11 წყენია კაცი კაცობას კარგავს

1:00:12 ბედნიერება რაშია?

1:00:54 სისხლის ლექსები